ایمان ضعیف عامل گناه

إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى أَیَّدَ الْمُؤْمِنَ‏ بِرُوحٍ‏ مِنْهُ‏ تَحْضُرُهُ فِی کُلِّ وَقْتٍ یُحْسِنُ فِیهِ

 وَ یَتَّقِی وَ تَغِیبُ عَنْهُ فِی کُلِّ وَقْتٍ یُذْنِبُ فِیهِ وَ یَعْتَدِی» [1کتاب کافی ؛ ج‏2 ؛ ص268}

در روایت داریم در حال گناه کردن ایمان در فرد نیست.

آدم موقعی که مشغول گناه است ایمان در او نیست،

 وقتی گناهش تمام می شود عقلش سر جایش می آید

 و آنوقت به سرش می زند که چه کار بدی کرده و توبه می کند.

این روایت مال آن ایمانهای ضعیف است که گاهی در فرد هست و گاهی در فرد نیست

 یعنی در زمان گناه ایمان نیست و زمانی هم که گناه نمی کند ایمان هست،

{ اما اگر فرد به اطاعت فرمان خدا ادامه بدهد به نقطه ای می رسد که دیگر ایمان او غایب نمی شود و همیشه حاضر است و آن­وقت هیچ­وقت گناه نمی کند و معصوم می شود}

 البته دارای عصمت عملی میشود نه اینکه مانند معصومین علیهم السلام بشود.

پرسش و پاسخ از حضرت آیت الله خوشوقت اعلی الله مقامه