در قرآن کریم آیاتی راجع به تقوا داریم که پرمغز و پرفائده بودن آن را در زندگی مادی و معنوی بیان می­‌کند، 

«أعوذُ بِاللَّهِ مِنَ الشَّیْطَانِ الرَّجِیمِ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ أَلا إِنَّ أَوْلِیاءَ اللَّهِ لا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لا هُمْ یَحْزَنُونَ»^[1]  

مردم آگاه باشید اولیاء خدا نه باید بترسند و نه باید غم و غصّه به خودشان راه بدهند.

خُب اولیاء خدا چه کسانی هستند؟ خودِ خدا در تفسیر اولیاء خدا فرمود: «الَّذِینَ ءَامَنُواْ وَ کَانُواْ یَتَّقُونَ»

اولیاء خدا این­ها هستند، ایمان به خدا دارند و مستمرّا در زندگی تقوا را مراعات می‌کردند، این­ها اولیاء خدا هستند. «أَلا إِنَّ أَوْلِیاءَ اللَّهِ لا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لا هُمْ یَحْزَنُونَ» ، این­ها که در سایه ایمان تقوا را مستمراً مراعات می‌کنند، نه باید از رفتن بترسند و نه باید از حالاتی که بعد از مردن پیش می‌­آید غم و غصّه به خودشان راه بدهند، خدا امان نامه دستشان داده است. تقوا کارت سبز است. لذا فرمود این­ها اولیاء خدا هستند، «الَّذِینَ ءَامَنُواْ وَ کَانُواْ یَتَّقُونَ». ... خیلی ها از مردن می­ترسند، چرا؟ چون از بعدش می­‌ترسند، کارهایی این­جا کرده‌­اند که آن­جا گرفتارشان می­‌کند، مصیبت بار است لذا می‌­ترسند، این­ها (اولیاء خدا‌) از آن کارها نکرده­‌اند ترس هم ندارند، خدا امان نامه به آن­ها داده است، خود تقوا امان نامه است، لذا فرمودند: «لَهُمُ الْبُشْرَى‏ فىِ الْحَیَوةِ الدُّنْیَا وَ فىِ الاَخِرَةِ..»، ما در زندگی دنیا و در زندگی آخرت به این­ها بشارت و مژده می‌­دهیم، چرا؟ چون طبق وعده خودِ خدا هم در زندگی دنیا مشمول عنایات پروردگار متعال هستند و هم بعد از مردن مشمول برکات و خیرات و مواهب الهی هستند. بنابراین انسان­های باتقوا اولیاء و دوستان خدای متعال هستند.

شرح خطبه متقین توسط معلم اخلاق و معرفت حضرت آیت الله خوشوقت اعلی الله مقامه

همین که خدا گفته این کار را بکن، چشم، اما این کار را بکنی برای چیز دیگری این اخلاص نیست.

در محضر استاد

روایت نوشته اند: «وَ اعْلَمْ یَا بُنَیَّ أَنَ‏ الرِّزْقَ‏ رِزْقَانِ‏ رِزْقٌ تَطْلُبُهُ وَ رِزْقٌ یَطْلُبُکَ فَإِنْ أَنْتَ لَمْ تَأْتِهِ أَتَاکَ مَا أَقْبَحَ الْخُضُوعَ عِنْدَ الْحَاجَةِ وَ الْجَفَاءَ عِنْدَ الْغِنَى»[1]

ج: بله، دو جور روزی داریم، یکی صبح باید بلند شود برود هشت ساعت کار کند، نتیجه­اش جلب روزی است دیگر. آدم حقوق می­گیرد یا هر روز منفعتی بدست می­آورد زندگی­اش تأمین می­شود، گاهی هم روزی را خدا پَر می­دهد و آن می­آید دم در خانه آدم. در خانه آدم می­آیند می­گویند آقا شما امسال به حج مشرّف شدید یا مثلاً اینقدر بگیر فلان کار را بکن. این هم یک نوع روزی است که خدا پَر می­دهد، این من غیرإکتساب است[2]. از این­ها هم هست. خدا وعده داده به کسانی که گوش به حرف او می­دهند و تقوا را مراعات می­کنند و گناه نمی­کنند از این روزی­های غَیرمُکتَسَب برایشان پیش بیاورد. مکّه می­روند، مدینه می­روند، مشهد می­روند، خیلی از این چیزها زیاد پیش برایشان می­آید.

پرسش و پاسخ از سالک الی الله حضرت آیت الله خوشوقت اعلی الله مقامه

مدرسه علمیه حضرت صاحب الأمر عجل الله فرجه22 / 1 / 1387

[1] شریف الرضى، محمد بن حسین، نهج البلاغة (للصبحی صالح)، 1جلد، ص404

[2] - وَ یَرْزُقْهُ مِنْ حَیْثُ لا یَحْتَسِبُ وَ مَنْ یَتَوَکَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ إِنَّ اللَّهَ بالِغُ أَمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اللَّهُ لِکُلِّ شَیْ‏ءٍ قَدْراً و روزى دهد او را از آنجا که گمان نمى‏برد و هر که توکل کند بر خدا پس خدا بس است او را زیرا خدا رساننده است کار خود را (هر طور که خواهد) قطعا قرار داده خدا براى هر چیزى اندازه‏اى (ترجمه سراج) سوره مبارکه طلاق آیه 3

خداوند کلید ورود به صراط مستقیم را تقوا و عمل به فرمان خودش قرار داد....

در ادامه چند تا حدیث از امام صادق و امام باقر صلوات الله و سلامه علیهما می­‌خواهیم بخوانیم که حجت بر ما تمام شود تا نظر خدا، نظر پیغمبراکرم، نظر حضرات معصومین علیهم السلام درباره تقوا و اطاعت فرمان خدا را شنیده باشیم و دیگر هیچ عذری در ترک بندگی و اطاعت فرمان خدا نداشته باشیم و به اندازه‌ای که آن‌ها برای تقوا و عبودیت در برابر پروردگار متعال ارزش قائلند ما هم همان مقدار ارزش قائل باشیم نه کمتر...

اختلاف نظر ما با خدا یعنی ما خرابیم، معنایش این است. خدا که طوریش نیست. اگر ما نظرمان با خدا اختلاف پیدا کرد گناه گردن ماست نه خدای متعال.

بسم الله الرحمن الرحیم و به نستعین، یکی از ابوابی که در کتاب کافی شریف مرحوم کلینی باز کرده است «باب الطاعة و التقوی» است، یعنی اطاعت فرمان خدا و به کار بستن تقوا.

«عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام قَالَ: لَا تَذْهَبْ بِکُمُ الْمَذَاهِبُ‏ فَوَ اللَّهِ مَا شِیعَتُنَا إِلَّا مَنْ أَطَاعَ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ» 

این طرف و آن طرف نروید، شیعیان ما کسانی هستند که مطیع فرمان خدا هستند. هر کسی گوش به حرف خدا بدهد شیعه ماست. آن که گوش به حرف ندهد شیعه نیست. کمال تشیّع را ندارد. خُب دیدیم که حقّانیت راه و مذهب را منوط به اطاعت فرمان خدا کرده است.

دوباره از ابی‌جعفر امام باقر صلوات الله و سلامه علیه حدیث نقل کرده ایشان فرمود:

«قَالَ قَالَ لِی‏ یَا جَابِرُ أَ یَکْتَفِی مَنِ انْتَحَلَ التَّشَیُّعَ‏ أَنْ یَقُولَ بِحُبِّنَا أَهْلَ الْبَیْتِ» آیا کافی است کسی که نسبت تشیع به خودش می‌­دهد می‌گوید من شیعه‌ام، می‌گوید فقط اهل بیت را دوست دارم کافی است؟

فرمودند: «فَوَ اللَّهِ مَا شِیعَتُنَا إِلَّا مَنِ اتَّقَى اللَّهَ وَ أَطَاعَهُ وَ مَا کَانُوا یُعْرَفُونَ»

شیعه ما کسانی هستند که در برابر فرمان خدا تقوا را مراعات کنند و اطاعت کنند این شیعه ماست...

«سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع عَنِ الْوَرِعِ مِنَ النَّاسِ فَقَالَ الَّذِی یَتَوَرَّعُ عَنْ مَحَارِمِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ »

(سوال کردم از امام صادق) آدم باورع کیست؟ فرمودند: آن آدمی که از کار حرام اجتناب می کند و خودش را کنار نگه می­‌دارد.

درس اخلاق عارف بالله حضرت آیت الله خوشوقت اعلی الله مقامه

در مدرسه علمیه حضرت صاحب الأمر عجل الله فرجه

دو دقیقه وقت بذار بخون
میرزا حسین کشیکچى در محضر امام زمان زمان(عج)

متوفى قبل از 1313 ق. از مریدان امام زمان(عجل‏اللّه تعالى فرجه‏الشریف) که با آن امام بزرگوار در ارتباط بوده و در این باره این داستان نقل است:
جناب حجةالاسلام حاج آقا جمال اصفهانى رحمةاللّه علیه (مدفون در تکیه مادر شاهزاده) به نقل از یکى از تاجران صالح و مورد اعتماد اصفهان چنین نقل فرموده است:
در مسیر مسافرتم به بیت‏اللّه الحرام، چون به نزدیکى کربلا رسیدم، آن بسته‏اى را که همه‏ى پول و مخارج سفر با باقى اثاثیه و لوازم من در آن بود، دزد برد و در کربلا هم هیچ آشنایى نداشتم که از او پول قرض کنم. تصوّر آن که با آن همه دارایى تا آنجا رسیده باشم و از حج محروم شوم، بى‏اندازه مرا غمگین و افسرده کرده بود. حیران و سرگردان مانده بودم که به ذهنم رسید شب را به مسجد کوفه بروم.
در بین راه که تنها از غم و غصه سرم را پایین انداخته بودم، دیدم سوارى با کمال هیبت و اوصافى که در وجود مبارک حضرت صاحب‏الأمرعلیه السلام بدان توصیف شده است، در برابرم پیدا شد و فرمود:
«چرا این چنین افسرده حالى؟» عرض کردم: «مسافرم و در طول مسیر خسته شده‏ام.» فرموند: «اگر علتى غیر از این دارد، بگو!» شرح حالم را عرض کردم. در این حال صدا زدند:
«هالو!» به ناگاه دیدم که شخصى با لباس نمدى، در قیافه‏ى حمال‏ها و کشیکچى‏هاى بازار اصفهان، ظاهر شد. در نزدیکى حجره‏ى ما در بازار اصفهان یک کشیکچى (محافظ و نگهبان مغازه‏ها) به نام هالو بود. در آن لحظه که آن شخص حاضر شد، خوب نگاه کردم، دیدم همان هالوى اصفهان است. حضرت به او فرمودند:
«اثاثیه‏اى را که دزد از او برده است، به او برسان! و او را به مکه ببر!» و به ناگاه ناپدید شدند. آن شخص به من گفت: «در فلان ساعت از شب به فلان جا بیا تا اثاثیه‏ات را به تو برسانم!» وقتى آنجا حاضر شدم، او هم تشریف آورد و بسته‏ى پول و اثاثیه‏ام را به دستم داد و فرمود: «درست نگاه کن و ببین اموال و اثاثیه‏ات تمام است؟» بسته را باز کردم و دیدم چیزى از آنها کم نشده است. فرمود: «برو اثاثیه‏ى خود را به کسى بسپار! و فلان زمان در فلان مکان حاضر باش تا تو را به مکه برسانم!»
من سر موعد حاضر شدم و او هم حاضر شد. فرمود: «پشت سر من بیا!» به دنبال او راه افتادم. مقدار کمى از مسافت که طى شد، به ناگاه خود را در مکه دیدم. فرمود: «بعد از اعمال حج، در فلان مکان حاضر شو تا تو را برگردانم و به رفقاى خود بگو: با شخصى دیگر از راه نزدیک‏تر آمده‏ام، تا متوجّه نشوند.»
پس از اعمال حج در موعد مقرر حاضر شدم و جناب هالو مرا به همان طریق به کربلا باز گردانید. آن جناب در مسیر رفت و برگشت به ملایمت با من سخن مى‏گفت، امّا هر وقت مى‏خواستم بپرسم که آیا شما همان هالوى بازار اصفهان هستید، هیبت او مانع از پرسیدن مى‏شد.
هنگامى که به کربلاى معلّا رسیدیم، رو به من کرد و فرمود: «آیا حق محبّت من بر گردن تو ثابت شد؟» گفتم: «بلى» فرمود: «تقاضایى دارم که به وقتش از تو خواهم خواست تا برایم انجام بدهى.» و آن گاه از من جدا شد.
.... به اصفهان آمدم و براى رفت و آمد مردم در خانه نشستم. روز اول، دیدم جناب هالو وارد شد. خواستم از جاى خویش برخیزم و به خاطر مقامى که از او دیده‏ام، او را اکرام و احترام نمایم که با اشاره از من خواست در جایم بنشینم و چیزى نگویم. آن گاه به قهوه‏خانه رفت و پیش خادم‏ها نشست و در آنجا مانند خدمتکاران چاى خورد و قلیانى کشید. بعد از آن، وقتى خواست برود، نزد من آمد و آهسته فرمود: «آن تقاضایى که از تو داشتم، این است که روز پنج‏شنبه، دو ساعت به ظهر مانده، به منزلم بیایى تا کارم را به تو بگویم! آن گاه آدرس منزلش را داد و تأکید فرمود سر ساعتى که گفتم، به این آدرس بیا! نه زودتر و نه دیرتر».
در روز موعود، با خود گفتم: «چه خوب است ساعتى زودتر بروم تا فرصتى بیابم در کنار هالو بنشینم و احوال امام زمانم را از او بپرسم. شاید به برکت همنشینى با هالو من هم آدم بشوم!» به آدرسى که فرموده بود، رفتم؛ اما هرچه گشتم، خانه‏ى او را پیدا نکردم. ساعتى گذشت تا آن که رأس ساعتى که فرموده بود، به ناگاه خانه‏اش را یافتم. آمدم در بزنم، دیدم در باز شد و سیّد بزرگوارى غرق نور، عمامه‏ى سبزى به سر و شالى مشکى به کمر، از خانه‏ى هالو خارج شد. به ناگاه دیدم که هالو نیز به دنبال آن سیّد نورانى ا زخانه خارج و با تواضع و احترام فوق‏العاده‏اى به دنبال آن جناب روان شد.
در آن هنگام شنیدم که هالو خطاب به آن بزرگوار مى‏گفت: «سیدى و مولاى! خوش آمدى! لطف فرمودید به خانه‏ى این حقیر تشریف آوردید!!» هالو تا انتهاى کوچه او را بدرقه کرد و بازگشت. در هاله‏اى از تعجّب و حیرت پرسیدم: «هالو! او که بود؟!» پاسخ داد: »واى بر تو! مولاى خود را نشناختى؟! او حجت بن الحسن‏علیه السلام بود که در آخرین روز عمرم لطف فرموده، به دیدارم آمده بود. .... و اما از تو مى‏خواهم که فردا صبح به ابتداى بازار بروى و حمال‏ها و کشیکچى‏ها را با خود به این خانه بیاورى! در این خانه باز خواهد بود و وقتى به آن وارد مى‏شوید، من از دنیا رفته‏ام. کفنم را به همراه 8 تومان پول آماده کرده‏ام و در گوشه‏ى اتاق گذاشته‏ام. آن را بردار و با کمک دیگران بدنم را غسل بده و کفن کُن و در قبرستان تخت فولاد به خاک بسپار!!».
.... صبح جمعه، غریبانه جنازه‏ى او را برداشتیم و پس از غسل و کفن، در گوشه‏اى از قبرستان تخت فولاد به خاک سپردیم. وقتى خاک‏ها را روى بدن مطهرش ریختند غرق اشک و آه فریاد زدم: «مردم! هیچ کدام از شما او را نشناختید! او یکى از اولیاى خدا و امام زمان‏علیه السلام بود».
آن گاه به سراغ همسفران مکه‏ام رفتم و همه را جمع کرده، به خانه‏ى آیت‏اللّه روضاتى رضوان‏اللّه تعالى علیه بردم و خطاب به آن جناب گفتم: «آقا! همه‏ى همسفرانم شاهدند که در طول سفر حج از آنها جدا شدم.... عاقبت امام زمان‏علیه السلام مرا نجات داد و کسى که به دستور حضرت، اموال و اثاثیه‏ام را به من بازگرداند و مرا به مسجدالحرام و از آن‏جا دوباره به کربلا رسانید، هالو بود».
آیت‏اللّه سیّد محمّد باقر چهارسوقى، به محض شنیدن این کلام، سراسیمه و گریان به سوى تخت فولاد حرکت کرد و موجى از مردم نیز به همراه او روان شدند. به سرعت خود را به قبر هالو رسانید و بر روى قبر او انداخت و گریه‏ها کرد. وقتى از روى قبر برخاست، رو به جمعیت کرد و فرمود: «مردم اصفهان! در همین جا به شما وصیت مى‏کنم که وقتى من مُردم، مرا در این جا در کنار قبر هالو دفن کنید! مى‏خواهم وقتى امام زمان‏علیه السلام به زیارت قبر هالو تشریف مى‏آورند، از روى قبر من عبور کنند و نگاهى هم به من بیندازند».
آرى، صاحب کتاب شریف روضات‏الجنات، معروف به آیت‏اللّه چهارسوقى، همواره در طول حیات پربرکت خویش، با اشاره به گوشه‏اى دورافتاده از قبرستان تخت فولاد، تأکید اکید و توصیه‏ى شدید مى‏فرمود که مرا در این زمین دفن نمایید و چون از علّت آن مى‏پرسیدند، مى‏فرمود: «این جا مدفن یکى از اولیاى مکرم الهى است و من مى‏خواهم که در جوار او دفن شوم.»